Mia Hughes: Transpłciowość jako zarażenie społeczne

Tekst ukazał się na portalu X na profilu Mii Hughes.

W 1972 roku brytyjski psycholog Gerald Russell leczył pacjentkę z nietypowym zaburzeniem odżywiania, polegającym na naprzemiennych epizodach objadania się gwałtownych redukcji wagi ciała. W ciągu następnych 7 lat natrafił na kolejne 30 kobiet, które cierpiały na to samo zaburzenie. W 1979 roku napisał on artykuł opublikowany w Psychological Medicine, w którym nadał temu schorzeniu nazwę bulimia nervosa. W następnym roku zaburzenie to zostało włączone do podręcznika zaburzeń psychicznych jako DSM-III.

Stało się wówczas coś niezwykłego – choroba rozprzestrzeniła się na świecie jak pożar, dotykając do połowy lat 90-tych około 30 milionów ludzi, z których większość stanowiły nastoletnie dziewczęta i młode kobiety. Wyjaśnieniem tego szybkiego rozprzestrzeniania się jest to, co filozof Ian Hacking w swojej książce pt. Rewriting the Soul nazywa „semantycznym zarażeniem” – czyli w jaki sposób proces nazywania i opisywania jakiegoś stanu psychicznego tworzy narzędzia, za pomocą których ten stan się rozprzestrzenia. Epidemia zaburzeń osobowości wielorakiej w latach 90. rozprzestrzeniła się właśnie w ten sposób.

Bulimia weszła do leksykonu za pośrednictwem magazynów dla kobiet, takich jak Mademoiselle i Better Homes and Gardens, które opublikowały historie o tym nowym i niepokojącym zaburzeniu, dotykającym kobiety i dziewczęta. Liczne badania wskazują, że winę za rozprzestrzenianie się tego zakażenia społecznego ponoszą media.

W pierwszej dekadzie XXI wieku zasiano ziarno kolejnego globalnego zarażenia. Ruch na rzecz praw, który rozpoczynał działalność w celu poprawy życia osób transpłciowych, dał początek nowemu rodzajowi dysforii płciowej, która miała wszystkie cechy zarażenia społecznego. Podobnie jak bulimia, ta dysforia płciowa była praktycznie niespotykana w populacji nastoletnich dziewcząt przed 2010 rokiem, a potem nagle, w krajach całego uprzemysłowionego świata, nastąpiła eksplozja liczby przypadków nastoletnich dziewcząt identyfikujących się jako transpłciowe.

W 2010 roku medialna fascynacja transpłciowością rozpoczęła się od programu telewizyjnego „Caitlyn” Jenner i I Am Jazz. Polityczne środowiska lewicowe zostały zauroczone wtedy prawami osób transpłciowych, a szkoły zaczęły uczyć ideologii gender już w przedszkolach. Media społecznościowe, które wkroczyły na scenę, zapewniły idealne warunki do błyskawicznego rozprzestrzeniania się tego nowego zarażenia. Nastoletnie dziewczęta znalazły się w odległości jednego kliknięcia od tysięcy filmów na TikTok i YouTube, na których młode kobiety dumnie pokazują swoje blizny po mastektomii i wychwalają radość z przyjmowania testosteronu. Zaraz po pojawieniu się tego nowego, nietypowego rodzaju dysforii płciowej, kliniki genderowe, na żądanie grup aktywistów, porzuciły dotychczasowe podejście psychoterapeutyczne, nazwyane ostrożnym oczekiwanien (ew. uważną obserwacją) i zamiast tego przyjęły model afirmatywny, który nakazywał szybko kierować nastolatki na procedury nieodwracalnych zabiegów medycznych.

Znajdujemy się obecnie w oku cyklonu, więc większość ludzi nie widzi szkód, które są wyrządzane. Jednak wkrótce wszyscy młodzi ludzie, wychodzący z tej pandemii, wysterylizowani i pozbawieni części swojego ciała, staną się widoczni dla wszystkich, wzbudzając rosnące przerażenie tych, którzy wspierali to zło.

🧵A thread about social contagions:

In 1972, British psychologist Gerald Russell treated a woman with an unusual eating disorder involving binging and purging. Over the next 7 years, he saw a further 30 woman presenting with the same condition./1
— Mia (@_CryMiaRiver) February 8, 2022